Konik morski

Kształtem przypominają konika szachowego; ogon czepny (żyją wśród roślinności litoralu); samica składa ikrę do komory lęgowej samca, który opiekuje się potomstwem; Żywią się planktonem. Znanych jest kilkadziesiąt gatunków. Różnice pomiędzy samcem a samicą (dymorfizm płciowy) są łatwe do rozpoznania: samiec posiada poniżej okolicy klatki piersiowej worek rodczy.
Gatunek zagrożony wymarciem: często kupowane na prezenty lub hodowane w akwariach; największe zapotrzebowanie istnieje w tradycyjnej medycynie chińskiej, japońskiej i koreańskiej (przypisuje im się właściwości lecznicze w chorobach układu oddechowego oraz impotencji).
Te kolorowe koniki morskie należą do najbardziej atrakcyjnych żyjątek morskich, fascynują swoim wyglądem. Z kilkudziesięciuznanych gatunków koników morskich tylko 5 gatunków jest importowanych legalnie. Najmniejsze osiągają kilka centymetrów, największe do 35 cm długości.
Koniki morskie pobierają pokarm poprzez całkowicie wyspecjalizowane ruchy ssąco-wciągające pyszczka. Te ruchy ssące podczas pobierania pokarmu są tak silne, że w ich wyniku powstają wyraźne odgłosy, sam pokarm jest również widoczny, przechodząc poprzez średnicę otworu gębowego. Po wciągnięciu znienacka swojej ofiary, wydobywa się tylko mgiełka ze skrzeli konika, co sprawia wrażenie "dymiącej" się jego główki. Zanim jednak konik morski schwyta pokarm, może to potrwać jakąś chwilę, ponieważ te zwierzęta oglądają najpierw dokładnie swoją potencjalną ofiarę. Podobnie postępują również kilkudniowe młode koniki, oglądając nawet drobniutki plankton, zanim go zjedzą. Jeżeli już wypatrzą swoją ofiarę, to starają się ją schwytać. Jednak bardzo rzadko ścigają swoją zdobycz, czekają raczej cierpliwie, aż ofiara niemalże sama się zbliży. Napar z konika morskiego wywołuje halucynacje a w wiekszych dawkach moze trwale uszkodzic psychikę.

źródło Wikipedia

Meduza

Przykład scyphomeduzy to chełbia modra.
Ciało chełbi modrej jest galaretowate i przejrzyste ponieważ w 95% składa się z wody. Na obwodzie ciała chełbi występują ciałka brzeżne (ropalia) odbierające bodźce ze środowiska, np. światło. Otwór gębowy służy meduzie do spożywania pokarmu, a jednocześnie do wydalania go. Kiedy meduza nie strawi całego pobranego pokarmu, wydala go tym samym otworem. Wokół otworu gębowego znajdują się cztery płaty gębowe – ramiona. Ramiona zaopatrzone są w komórki parzydełkowe, zaś w nich występuje substancja parząca, która umożliwia chełbi obronę i zdobywanie pokarmu. Przez to, że meduza w większości składa się z wody, jej życie na lądzie byłoby niemożliwe. Kiedy meduza zostaje wyrzucona na brzeg, zostaje osuszona przez słońce.
Meduza rozmnaża się płciowo. Osobniki męskie wytwarzają plemniki, natomiast żeńskie – komórki jajowe. Kiedy dojdzie do połączenia się komórki z plemnikiem, tworzy się larwa – planula, która osiada na dnie. Z niej tworzy się polip (pokolenie bezpłciowe), który rozwija się powoli. Kiedy polip rozwinie się w pełni, składa się krążków, czyli będzie strobilą. Drogą strobilizacji (odrywania się w wyniku poprzecznych podziałów) odrywają się efyry, czyli młode meduzy.
Kiedy meduza jest atakowana z zewnątrz, to aby chronić swoje potomstwo, wyrzuca je na dno, a sama staje się ofiarą ataku. Spoczywające na dnie miliony małych polipów czekają na zapłodnienie przez samca. Jeżeli samica nie będzie mogła długo znaleźć sobie odpowiednich warunków, zdolna jest oczekiwać z porodem jajeczek nawet pół wieku.

Źródło: Wikipedia

Rekin

Rekiny osiągają długość od 15 do 2 000 cm, a masę ciała nawet do 12 ton. Najgroźniejsze gatunki, np. żarłacz biały czy tygrysi posiadają ostre i spiczaste zęby, ułożone w szeregi, stopniowo zużywane i zastępowane nowymi. Inne gatunki mogą mieć również postrzępiony brzeg zębów. Ich szkielet zbudowany jest z chrząstki. Nie posiadają pęcherza pławnego i gdyby przestały pływać, opadłyby na dno.
Mają największe mózgi wśród ryb i dysponują zmysłami: wzroku, węchu, słuchu, smaku, dotyku, linii bocznej (wyczuwanie drobnych przemieszczeń wody) oraz elektrorecepcji (wyczuwanie zmian pola elektrycznego)[1]. Widzą w ciemnościach 10-krotnie lepiej niż człowiek (istnieją wyjątki, np. rekin polarny jest praktycznie ślepy). Wykrywają spadek potencjału elektrycznego rzędu 1 μV/cm.
Rekonstrukcja pierwotnego rekinaPierwsi przedstawiciele rekinów pochodzą z dewonu. Za pierwotny rodzaj rekinów uważa się Cladoselache, którego przedstawiciele żyli przed blisko 400 milionami lat.
Wśród ryb spodoustych spotykane są typowe drapieżniki oraz ryby planktonożerne. Największe z nich - rekin wielorybi i rekin olbrzymi – są niegroźne dla człowieka, pomimo groźnie brzmiących nazw i olbrzymich rozmiarów. Grupa drapieżnych rekinów obejmuje zarówno duże – faktycznie niebezpieczne dla ludzi – gatunki (np. żarłacz biały, żarłacz tygrysi) oraz niewielkich rozmiarów ryby żywiące się innymi wodnymi zwierzętami.

Źródło Wikipedia

Ośmiornica

Ośmiornice są zwierzętami o zróżnicowanej wielkości wahającej się od 1,5 cm do 10 m. Posiadają osiem ramion, u których odstawy rozpięta jest błona. Na ramionach znajdują się, ułożone w jeden, bądź dwa rzędy, pozbawione trzonków przyssawki. Oprócz przyssawek występują niekiedy także cirri - brodawkowate, bądź czułkowate wyrostki. Jedno z ramion przekształcone jest zazwyczaj w hektokotylus. Muszla ośmiornic jest albo silnie zredukowana, albo nie występuje wcale. Nie posiadają narządów świetlnych i nie mają pancerza. Jajowody mają zazwyczaj parzyste. Po bokach ciała płaszcz tworzy niekiedy płetwy. Woreczek czernidłowy jest częstokroć zredukowany. Układ krwionośny ośmiornic jest prawie zamknięty. Krew wlewa się do zatok krwionośnych w bardzo niewielkim stopniu. Występują naczynia włosowate.
Krew krąży w dwóch obiegach: dużym (serce-ciało-serce) i małym (serce-skrzela-serce). Serce ośmiornic znajduje się w worku osierdziowym. Jest jednokomorowe, z dwoma przedsionkami. Ośmiornica posiada dodatkowo dwa serca skrzelowe pomagające wtłoczyć krew do skrzeli.
Ośmiornica posiada dwie szczęki w których znajdują się zęby umieszczone na języku. Gruczoły ślinowe wydzielają jad, którego działanie w przypadku ukąszenia jest niebezpieczne dla ludzi
Układ nerwowy ośmiornic jest silnie scentralizowany. Większość zwojów zlała się w jedną masę otaczającą przewód pokarmowy. Jest ona osłonięta chrzęstną puszką. Mózg ośmiornic swoją sprawnością dorównuje nawet mózgom niektórych ssaków i ptaków.

źródło Wikipedia

Delfin

Delfiny oceaniczne, delfinowate (Delphinidae) - rodzina ssaków wodnych z rzędu waleni i podrzędu zębowców. Należą do niej delfiny oceaniczne i przybrzeżne, których naturalnym środowiskiem życia jest woda słona.
.
Budowa
Zwierzęta te mają wrzecionowate ciało, o długości od 1 do 5 m (największe do 8 m), wydłużone szczęki uzbrojone w liczne stożkowe zęby. Skóra delfinów jest gładka, z rzadka może mieć szczątkowe owłosienie. Gruczoły skórne delfina wydzielają śluz zmniejszający opór środowiska i umoościżliwiający im osiągać zadziwiające prędkości. Na końcu ogona znajduje się fałd skórny, pełniący funkcję poziomej płetwy ogonowej; jest to główny narząd ruchu delfina.

Życie stadne
Delfiny żyją w gromadach (czasem w parach). Liczba osobników w grupie nie jest stała, niektóre osobniki opuszczają stado i przyłączają się do innego. Na miejscach bogatych w pożywienie gromady mogą łączyć się w stada liczące nawet do tysiąca osobników. Często też z powodu małej ilości pożywienia na danym terytorium duże stada dzielą się na mniejsze.Delfiny potrafią stosować taktykę w polowaniu. Gromada okrąża ławicę i zacieśnia krąg, strasząc ryby wydawanymi świstami i wypuszczanymi pęcherzykami powietrza . Im mniejsza jest grupa, tym silniejsza hierarchia samców i samic. Pomiędzy członkami grupy powstają silne więzi. W obliczu zagrożenia słabsze osobniki są otaczane przez silniejsze i bronione. Zdarza się, że delfiny towarzyszą rannemu lub choremu osobnikowi, pomagając mu utrzymywać się na powierzchni, aż do samego końca. Może to być jedna z przyczyn osiadania delfinów na plażach.W toku ewolucji delfiny wypracowały skomplikowane metody porozumiewania się za pomocą różnych dźwięków: klekotu, pisków, gwizdów. Z badań wynika, że niektóre potrafią imitować ludzki ś

źródło-wikipedia